Pierścionek z brylantem w starym szlifie, II poł. XX w., Kraków, Złoto 585

W krakowskich pracowniach złotniczych lat 60. i 70. wciąż żywa była tradycja ręcznego rzemiosła, przekazywana z mistrza na czeladnika w ciasnych warsztatach pachnących woskiem, topnikiem i rozgrzanym metalem. Właśnie tam, w epoce, gdy złotnictwo pozostawało jedną z ostatnich enklaw indywidualnej pracy artystycznej, powstał ten pierścionek – skromny w formie, lecz pełen elegancji zakorzenionej w przemyślanej proporcji i subtelnym błysku starego szlifu.

Brylant o masie 0,78 ct, zamknięty w srebrnej koronie, ujawnia pełnię swojego charakteru dopiero w świetle – gdzie tańczą drobne refleksy i dyskretne błyski, przypominające migotanie świec w sali koncertowej Filharmonii Krakowskiej. Diament w barwie J i czystości VS2, mimo swojej epoki, nie traci nic ze swej mocy – jego stary szlif, rzadziej dziś spotykany, został stworzony z myślą o ogniu, a nie o maksymalnej symetrii.

Oprawa wykonana została ręcznie – złoto próby 585 połączono ze srebrem, wedle tradycji sięgającej jeszcze XIX wieku, kiedy to właśnie srebro najlepiej eksponowało chłodny blask kamieni szlachetnych. Takie połączenia metali spotyka się dziś coraz rzadziej – tym bardziej warto docenić jego autentyczność.

Na wewnętrznej stronie obrączki widnieje punca imiennika TH – ślad po konkretnym złotniku, który wykonał ten egzemplarz, być może na specjalne zamówienie. To biżuteria, która nosi nie tylko kamień, lecz także historię miejsca, czasu i ręki, która ją stworzyła.