Sygnet z brylantem w starym szlifie, lata 60-te/80-te XX w., Warszawa, Złoto 585

W czasach, gdy Warszawa – odbudowana ze zgliszczy – stawała się nowoczesną stolicą, biżuteria tworzona w stołecznych pracowniach złotniczych zyskała cechy monumentalnej elegancji. Ten pierścionek, który z powodzeniem może pełnić funkcję sygnetu, to kwintesencja stylu powojennego modernizmu – surowego, ale wyrafinowanego, praktycznego, lecz pełnego wyrazu.

Pierścionek wykonano z żółtego złota próby 585, o gładkiej, masywnej powierzchni, która zdobi, ale i wzmacnia formę. Centralnym elementem jest imponujący diament o masie 1,40 ct – kamień o klasycznym, starym szlifie brylantowym (tzw. old cut), którego fasety łapią światło w sposób głęboki i spokojny, typowy dla kamieni szlifowanych ręcznie przed erą nowoczesnych proporcji.

Oprawa – charakterystyczna dla lat 60.–80. – przypomina nieco stylizowaną koronę lub rozchylone łuski: kamień nie jest unoszony nad obrączką, lecz osadzony głęboko, co podkreśla solidność i chroni diament przed uszkodzeniami. To podejście funkcjonalne, ale także estetyczne – wydobywające masę kamienia i podkreślające jego obecność.

Okres 1963–1986 to czas, w którym polskie złotnictwo operowało ograniczonymi materiałami, ale bardzo silną tożsamością projektową. Formy były uproszczone, ale nie pozbawione charakteru. Biżuteria miała być trwała, użytkowa, a jednocześnie reprezentacyjna.

Ten pierścionek z Warszawy doskonale oddaje ducha tamtej epoki: to biżuteria "na lata", często wybierana przez mężczyzn jako forma sygnetu zaręczynowego lub rodzinnego. Jednak jego proporcje i forma sprawiają, że równie dobrze odnajdzie się także jako pierścionek uniseks – o ile nie zależy nam na dosłownej interpretacji płci formy, lecz na wyrazistości.