Pierścionek modernistyczny z II połowy XX w., Węgry, Złoto Różowe 585

W epoce przejściowej między socjalistycznym pragmatyzmem a powolnym otwieraniem się Europy Wschodniej na nowoczesność, powstawała biżuteria, która dziś nabiera nieoczywistego uroku. Prezentowany pierścionek wykonany został na Węgrzech w latach 1967–1999, z 14-karatowego złota próby 0,585. To czas, w którym rzemieślnicy w Europie Środkowo-Wschodniej łączyli klasyczne techniki jubilerskie z bardziej śmiałymi formami charakterystycznymi dla biżuterii lat 70. i 80.

Korpus pierścionka przedstawia abstrakcyjną, niemal rzeźbiarską kompozycję – dwa płynnie przenikające się segmenty o różnym wykończeniu powierzchni: jedno lśniące i gładkie, drugie o satynowym, subtelnie matowym szlifie. Ten kontrast nie tylko buduje trójwymiarowość formy, ale także przywodzi na myśl modernistyczne wpływy wzornictwa industrialnego z lat 70., kiedy geometria stawała się językiem ekspresji i indywidualizmu.

Pierścionek ten, pozbawiony centralnego kamienia, stawia formę ponad ozdobność. Może być interpretowany jako znak nieskończoności, ruchu lub harmonii między przeciwnościami – połysk i mat, miękkość i zdecydowanie, intuicja i logika. Jego uniwersalność czyni go wyborem zarówno dla kolekcjonera biżuterii z Europy Środkowej XX wieku, jak i dla osoby, która poszukuje vintage'owej formy wyrazu – pierścionka, który nie jest klasyczny, ale i nie poddaje się sezonowym trendom.

Biżuteria produkowana na Węgrzech w okresie 1967–1999 nosi piętno okresu transformacji – z jednej strony kontrolowanej produkcji i estetyki socjalistycznego wzornictwa, z drugiej – powiewu zachodnich wpływów, widocznych m.in. w organicznych formach i odważniejszych proporcjach. Pierścionek mógł powstać zarówno w państwowej pracowni jubilerskiej, jak i w półprywatnym warsztacie funkcjonującym już u schyłku XX wieku.